Hallo,
na een lange pauze weer een levensteken uit Apeldoorn. Allereerst wil ik iedereen die zo heeft meegeleefd bedanken voor de reacties op het blog, de mailtjes en de lieve post die we óók voor onze 40e trouwdag in juli mochten ontvangen, hartverwarmend en héél blij mee. Zoals meegedeeld én verwacht is Ben's herstel een héél langdurige kwestie en zijn middagslaapje (iets dat we hier nóóit doen) is nog steeds hard nodig maar hij gaat vooruit al is het met héél kleine stapjes. Ik heb de kunst van de thuiszorgkanjers afgekeken en die komen alleen nog om de doorligwond op zijn hiel te verzorgen/bewaken. Helaas dus nog steeds géén schoenen aan en in huis anti-slipsokken dragen. Elke maandag fysio aan huis, elke dag gedisciplineerd zelf oefeningen doen en verder héél véél geduld hebben (soms moeilijk!) en moed houden!
Wie ook moed nodig had is mijn (veel te) lieve nicht Daniela in Duitsland. Door diverse omstandigheden en het emotie-eten werd ze steeds zwaarder. Een gevecht van jaren met het ene dieet na het andere en daarna elke keer méér kilo's er bij dan er af en dat begon haar behoorlijk op te breken, óók bij de verzorging van haar demente oudjes 🥴. Eindelijk heeft ze hulp gezocht en het afgelopen jaar in een begeleidingstraject toegewerkt naar de maagverkleining die onlangs heeft plaatsgevonden en gelukkig goed is gegaan.
Dit (simpele) kaartje heb ik gestuurd om haar héél véél succes en sterkte wensen.
De leuke stempel zag ik bij Ali, zó toepasselijk omdat ze ook een kat en 2 van deze (lelijke 😉) honden heeft. Ingekleurd met potlood en Promarkers en veel meer is er niet te vertellen.
Groetjes en fijn weekend, wij hebben the girls op bezoek 🥳🥳🥳
